İşaret.

" Bayan Cylvansé! Beni dinliyor musunuz siz? "

Başımı kaldırıp tepemdeki koca gölgeye baktığımda fizik hocamız Bay Carter'ın bana dikmiş olan sinirli gözlerini gördüm. Evet, gerçektende sinirli gözüküyorlardı. Ben herzamanki hayal alemimde dolaşırken beni yakalamıştı yine. Bu, bu haftaki derslerinde beni üçüncü yakalayışıydı ve artık sabrı taşmış gibi görünüyordu. Ama inanın bana bu derste sıkılmamak elde değildi. Öğretmenime boş boş bakarken arka sıralardan bir kaç kıkırdama sesi geldi. Bütün sınıf bana dönmüştü. Bay Carter'ın benden bir cevap beklediğini farkettim ve konuştum.

" Özür dilerim Jon...Bay Carter. "

Bütün herkes ona ismiyle hitap ederdi ama bir kere beni bu konuda uyarmıştı. Bana en sinir olan öğretmendi herhalde. Dersi dinlemediğim halde yüksek not alan tek ben vardım çünkü. O sırada kurtarıcım olan zil sesini duydum ve Bay Carter'ın beni rencide etmesinden kurtuldum. Kitaplarımı toplayıp sınıftan çıktım ve koridorda yürürken en yakın arkadaşım Miranda'yı dolabımın önünde buldum. Yüzünde büyük bir dedikodu öğrenmiş gülümsemesi vardı. Nefes aldırmadan girdi konuya.

" Ah daha demin ne öğrendiğimi tahmin bile edemezsin! "

Ona ilgilenmiş gibi baktım. Miranda'yı anaokulundan beri tanırdım. O zamandan beri yakın arkadaştık. Erkeklere ve alışverişe meraklı tiplerdendi. Bu beni rahatsız etmiyordu gerçi ama kişiliğim onunkine hiç benzemiyordu. Bu da iyi birşeydi sanırım. Ne olduğunu sormadan cevap verdi bana.

" Micheal, dün akşamki partiden sonra Eve'i kaçırmış! Yani mecaz anlamda. Kimbilir ne yapmışlardır... "

İnsanların özel yaşantısı beni ilgilendirmiyordu aslında. Onu kırmamak için ilgili davranıyormuş gibi yapıyordum. Gözlerimi çok şaşırmış gibi açtım ama bişey demedim. Bunu bütün okula yayacağını tahmin edebiliyordum. Ona boşver işareti yaptım ve anahtarı deliğe sokup dolabımı açtım. Yarın Tarih sınavımız vardı ve dönemin tüm sınavlarını etkileyecekti. Hernekadar Tarih'den nefret etsemde çalışmam lazımdı. Bu sınava girmemek için kendimi camdan aşağı atabilirdim. Belki de annemle pazarlık edip öğretmene bir dilekçe yazmasını veya rüşvet vermesini teklif edebilirdim. Anca rüyanda, dedi iç sesim.

Okulun çıkış kapısına doğru yürürken O'nu gördüm. Teni güneşin zayıf ışınlarında bile parıldadığı için insan olmadığı kolay bir şekilde anlaşılıyordu. En önemliside işareti tam anlamıyla doğaüstüydü. Çığlık atmaya çalıştım ama ağzımdan birşey çıkmadı. Miranda ise bunu benim yerime yapmıştı zaten. Ölü adam elini kaldırıp parmağını bana işaret etti.

Kapıda onu bekliyordum. Bugün işaretlemem gereken kişi farklıydı. Bunu bu görevi alırken hissetmiştim. O özeldi. Kapının hemen ilerisinde sağdaki sınıftan onun aurasını sezibiliyordum.

Ve sonunda zil çaldı. Sınıftan çıkanları tek tek inceliyordum. Hiç biri beni fark etmemişlerdi. Sonunda o sınıftan çıktı. Aurası o kadar güçlüydü ki...

İçeri girmedim. Birazdan bu kapıyı kullanarak dışarı çıkacaklardı ve bende onu burada bekliyor olacaktım. En azından okul tenhalaşmış olurdu. Anlamıyorum ama insanlar işaretlenenleri utanç kaynağı olarak görüyorlardı. Halbuki bu bir ayrıcalıktır.

Dolabın birinin önünde durdu ve karşısındaki arkadaşıyla muhabbet etmeye başladı. Ne konuştuklarını duymak istemiyordum. Dikkatimi onu işaretlemek için gereken güce verdim ve kollarımdan gümüş rengindeki enerjinin ellerime akmasına izin verdim.

Bu ışığı benden başka gören yoktu tabiki... Başımı kaldırdığımda bana doğru gelmeye başlamıştı. Beni görünce şaşkınlıkla irkildiğini hissettim. Aurasında bir dalgalanma oldu. Elimi kaldırdım ve parmağımla onu işaret ettim.

''Valentina Cylvansé!
Gece seni seçti; ölümün doğşun olucak.
Gecenin tatlı sesine kulak ver.
Kaderin seni gece evinde bekleyecek.''

Tılsımlı kelimeler ağzımdan dökülürken Nyx'in bana bahşettiği gümüş enerji elimden O'na doğru harekete geçti ve tam alnını sardı. Görevim bitmişti. Artık gitme zamanıydı ve hızla gözden kayboldum.

'' Valentina Cylvansé!
Gece seni seçti;ölümün doğşun olucak.
Gecenin tatlı sesine kulak ver.
Kaderin seni Gece Evi'nde bekleyecek. ''

Buz kadar keskin olan sesi ile söyledikleri kulaklarımda çınladı. Dedikleri beynimde yankılanıyordu. Parmağını bana dorğu kaldırdı ve bir ışık huznesi beynimi delip geçti sanki. Başım zonkluyordu. Elim hafifçe alnıma kaydı ve kabarmış bölgede gezindi. Hiçbirşey düşünemiyordum. Ne olmuştu daha demin? Ah bunun cevabını biliyordum.

İşaretlenmiştim.

Herşey bir anda gerçekleşmişti. Artık O'nlardan biriydim ve kendimi daha farklı hiisediyordum. Şu ana kadar bayılmış olmam gerekirdi. Tanrım, bu bir rüya değil mi? Az sonra annem alt kattan seslenecek ve uyanacaktım değil mi? Kendimi çimdikleme ihtiyacı duydum ama yapmadım. Bu bir rüya değildi. Ne yapmam gerektiğini bilmiyordum. "Vampir" olmakla ilgili bir sürü şey duymuştum ama daha bunun gerçek olduğundan bile emin değildim eskiden. Herşey Gece Evi ile netletmişti. Okuldan biri işaretlenince bunu öğrenmiştim ama pek de umurumda olmamıştı. Kötü olan düşünceleri kafamdan uzaklaştırmak istedim. Arkamı döndüğümde Miranda bana dehşet içinde bakıyordu. " Miranda... " dedim sesim titreyerek. Ona doğru bir adım attığımda geriledi. Şok olmuştum. En iyi arkadaşım benden korkuyordu, daha kötüsü tiksiniyordu. Onun ve okulun çoğunun gözünde vampirler tiksinç ve iğrenç kan emicilerdi. Eskiden benim gözümde de. Acıyla ona baktım. Ona korkmamasını ve bunların hepsinin geçeceğini söylemek istedim ama ağzımdan hiçbirşey çıkmadı. Arkamı döndüm ve tenha koridorda koşmaya başladım. Tuvalete vardığımda karşımdaki yabancı yüze şaşkınlıkla bakıyordum.

Tenim herzaman açık renklidir ama hiç bu kadar soluk olduğunu görmemiştim. Safir rengi işaretim alnımın tam ortasında görülmeyecek gibi değildi zaten. Gözlerim daha iri ve yuvarlak görünmüştü bana. Bunun dışında pek bir değişiklik yoktu. Üçüncü kolum ya da arkada bir gözüm çıkmamıştı. Derin bir nefes aldım ve burdan çıkmam gerektiğini hatırlattım kendime. Tamam sakin ol Val, şimdi eve gidip olanları annene anlat. O seni anlayışla dinleyip bir çözüm yolu bulacaktır. Yaa, tabi. Annem kesinlikle delirecekti. İyi tarafından bakmaya çalıştım. En azından Tarih sınavına girmeyecektim.

Tuvaletten çıkarak etrafıma bakındım. Kimsecikler yoktu. Miranda, evine varmış olmalıydı. Ama şu an ondan çok kendimi düşünüyordum. Perçemlerimle zonklayan işaretimi kapatmaya çalışarak yürümeye başladım. Arabamı fazla uzağa park etmemiştim. Adımlarımı hızlandırdım ve arabama binerek eve doğru sürmeye başladım.